In de Haagse Notenbuurt werden op 1 oktober meerdere flex-huurders gedwongen om hun woning te verlaten. Omdat voor hen geen herhuisvesting was geregeld, konden velen van hen, onder wie Jean Pierre (hierna JP), geen kant uit. Dakloosheid dreigde. Voor eigenaar Staedion vormde dit echter geen aanleiding om het opschorten van hun renovatieplannen te overwegen. Omdat niemand het verdient om zomaar op straat terecht te komen, en al helemaal niet tijdens de woon- en coronacrisis, organiseerde BPW afgelopen dinsdag een demonstratie en eisenoverhandiging voor het Staedion-kantoor.
Er werden flyers uitgedeeld en er waren toespraken van flex-huurders JP (57 jaar) en Merel (19 jaar), raadslid Peter Bos (HSP), Tweede Kamerlid Sandra Beckerman (SP) en Abel Heijkamp (BPW). Daarna overhandigde JP samen met Merel het eisenpakket (dat samen met de BPW was opgesteld om een constructieve oplossing voor de bewoners te bedingen) aan een gebiedsmanager van Staedion en een vertegenwoordiger van VPS. Ze gaven ons ter plekke te verstaan niet van de huisuitzettingen te zullen afzien. ’’Jullie moeten niet vergeten dat jullie een tijdelijke overeenkomst hebben getekend’’ — alsof JP en Merel buiten rechteloze flex-huur en dakloosheid nog iets te kiezen zouden hebben! Natuurlijk willen deze bewoners niets liever dan een betaalbare woning met woonzekerheid. Niks geen uitstel of herhuisvestingsgarantie: Staedion en VPS weigerden verantwoordelijkheid voor de situatie te nemen.
Wij eisen per direct van Staedion en VPS:
1. Stop de huisuitzetting van Jean-Pierre en voorkom dakloosheid
2. Biedt waardige herhuisvesting en woonzekerheid
Dat mensen buiten hun schuld op straat worden gezet kunnen en zullen wij nooit accepteren. Volgens de BPW (en Artikel 25 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens) hebben we allemaal recht op (goede en betaalbare) huisvesting. Bovendien is iedere huisuitzetting zonder gerechtelijke uitspraak illegaal. In werkelijkheid zijn we echter steeds verder afgegleden naar een ieder-voor-zich-samenleving, met aan het hoofd een regering die de huidige wooncrisis beleidsmatig mogelijk heeft gemaakt. Willen we voorkomen dat nog meer onschuldige mensen op straat worden gezet, dan moeten we daar — treurig genoeg — zelf voor zorgen. De BPW was in de buurt, om erop toe te zien dat JP en anderen niet onder dwang en zonder herhuisvesting uit hun woningen zouden worden verwijderd.
De ochtend van de huisuitzettingen verliep echter anders, doordat 3 landelijke partijen (Groenlinks/SP/PVDA) naar aanleiding van onze acties op 30 september Kamervragen stelden over deze en andere huisuitzettingen gedurende een tweede coronagolf. JP kreeg plotseling toch onderdak aangeboden, in de vorm van een andere tijdelijke woning, voor 6 maanden — waar hij noodgedwongen voor tekende. Merel kreeg van VPS te horen dat ze ‘hun best’ voor haar zouden doen. Veel bewoners bleken voor 1 oktober te zijn vertrokken, zónder herhuisvesting. Sommigen zijn nu dakloos, anderen hebben elders te dure huisvesting gevonden. Door deze onzalige ‘woon-stoelendans’ blijven veel bewoners langdurig in situaties van woononzekerheid zitten, voortdurend verjaagd van de ene plek naar de andere.
BPW Den Haag is blij dat JP niet op straat is gezet, maar door woonstrijd in ieder geval voorlopig weer een dak boven zijn hoofd heeft afgedwongen. Een echte oplossing is voor hem en anderen in precaire woonsituaties helaas nog niet bereikt. Het biedt hoop dat dit soort acties toch resultaat bieden, al hebben we nog een lange weg te gaan om het huidige systeem van flexibilisering en woonrechtenroof definitief te ontmantelen. Terwijl anti-kraakbedrijven miljoenen binnenharken over de ruggen van woningzoekenden, komen namelijk steeds meer mensen in situaties van woononzekerheid terecht, met alle (woon)stress en gevolgen van dien.
De tijd van woningcorporaties die verstoppertje blijven spelen achter dubieuze beheer-constructies is wat ons betreft voorbij. Het geeft geen pas om volkshuisvester te spelen aan de voorkant, maar ondertussen aan de achterkant woningzoekenden als rechteloze pionnen tegen de risico’s van leegstand te gebruiken. Alleen door zichtbaarheid aan de wooncrisis te geven, en van onderop kracht op te bouwen, maken we woonzekerheid weer de norm. Om te beginnen moeten woningcorporaties en de overheid eindelijk verantwoordelijkheid nemen voor de wooncrisis en met oplossingen komen. Het is de hoogste tijd voor de broodnodige sociale wetgeving die echt álle huurders beschermd en niet enkel een steeds kleiner wordende groep.
