DOOR: EAC/Globalinfo

Zes jaar na de indrukwekkende protesten in Istanbul voor behoud van het Gezi Park, wordt nu de vervolging ingezet tegen 16 actievoerders. Hieronder de tekst van een petitie, gericht aan de Turkse regering, om de repressie te staken. De BPW staat achter dit statement heeft de petitie ook getekend. Wij roepen iedereen op dat ook te doen.

Deze petitie is opgezet door European Action Coalition for the Right to Housing and to the City, de petitie is gericht aan de Regering en 1 andere partij

16 activisten van het Verzet voor Gezi in Turkije staan voor het gerecht, waar aanklagers een verzwaarde levenslange gevangenisstraf plus 2976 jaar eisen voor hun rol in het “organiseren en financieren” van de Gezi protesten tijdens de 2013 Taksim Solidariteit protesten in Istanbul, Turkije.

Deze laatste poging van de Turkse autoriteiten om zestien mensen voor de rechter te brengen met een aanklacht zonder enige bewijsvoering, is in strijd met alle universele wettelijke normen en is een vergeefse poging om dit voorbeeldige democratische verzet te besmeuren en te criminaliseren en zo mensen die zich zorgen maken over het milieu en de maatschappij, politieke partijen, beroepsorganisaties, NGO’s en stedelijke basisplatforms tot zwijgen te brengen. Het is een onaanvaardbare poging om de universele normen om te draaien en alle burgers te intimideren die hun meest fundamentele democratische recht op protest willen gebruiken om hun rechten en gemeengoed te beschermen.

Wij verwerpen deze pogingen en verklaren dat wij aan de kant van deze zestien mensen staan en de miljoenen mensen die de straat op zijn gegaan om hun meest fundamentele universele rechten te verdedigen. Wij zijn solidair met Taksim Solidarity en alle burgers van Turkije en bewonderen hun moed om de democratie en het leven te verdedigen.

Solidariteit is een plicht, geen misdaad! Lees hieronder, onderteken de petitie en deel deze!

Volg het proces op Twitter @defendinggezi / @4HousingandCity en kijk voor meer informatie op http://geziyisavunuyoruz.org

Eisen:

Wij, leden van de Europese Actiecoalitie voor het Recht op Huisvesting en op de Stad, afkomstig uit 20 landen, en de overige ondertekenaars van dit appel vragen aan de Turkse regering: 

1. Stop de schending van de mensenrechten;

2. Onmiddellijk de 16 mensen van het Gezi-proces vrijpleiten;

3. De gearresteerde activisten, academici, journalisten, universiteitsstudenten en kunstenaars die hun verontwaardiging tegen ondemocratische pogingen hebben geuit onmiddellijk vrij te laten;

4. Stop met ongegronde beschuldigingen van mensen die democratische eisen uiten (recht op de stad, stopzetting van uitzettingen, onwettige stedelijke ontwikkeling, enz;)

5. Stop de pogingen om het democratische recht op vrije meningsuiting te onderdrukken;

6. Gelijke rechten voor iedereen, met name voor de slachtoffers van politiegeweld;

7. Stop met het gericht vervolgen en criminaliseren van journalisten, academici, advocaten, artsen en andere beroepsbeoefenaars die de waarheid aan het licht willen brengen;

8. Stop met vreedzame verdediging van rechten in verband te brengen met samenzweringstheorieën.

We verklaren dat we het verloop van deze zaak op de voet zullen volgen en dat we achter onze eisen zullen staan om iedereen die betrokken is bij het Gezi Verzet te steunen aangezien die een eervolle massabeweging is geweest en nog steeds is die vele andere ‘recht op de stad’-bewegingen wereldwijd heeft geïnspireerd.

Achtergrond:

Het Gezi Verzet ontstond op het Taksim Plein in Istanbul, Turkije in mei 2013, vanwege de buitenproportionele politiemacht die werd ingezet tegen de burgers die het Gezi Park op vreedzame wijze hadden bezet om het te beschermen tegen illegale sloop om plaats te maken voor de bouw van een winkelcentrum. Hun vastberadenheid, ondanks het onophoudelijke politiegeweld, heeft miljoenen mensen beïnvloed en is een uniek voorbeeld voor de verdediging van milieurechtvaardigheid en stedelijke democratie.

Taksim Solidarity – een voorbeeldig stedelijk initiatief met deelname van 126 NGO’s, beroepsverenigingen, vakbonden, politieke partijen, buurtverenigingen en individuele burgers die zich verzetten tegen de plannen van de Turkse regering om het Taksim-plein in het hart van Istanbul te hervormen, met onder andere een winkelcentrum in het Gezi-park, was bezig met een juridische strijd om het project stop te zetten, toen bulldozers in de nachtelijke uren het Gezi-park binnenkwamen.

Het onophoudelijke politiegeweld tegen vreedzame demonstranten in de daaropvolgende dagen heeft veel bredere reacties losgemaakt en heeft ertoe geleid dat miljoenen mensen in het hele land en in de hele wereld op vreedzame wijze hebben geprotesteerd ter ondersteuning van het Gezi- verzet. In plaats van de politieagenten te vervolgen die verantwoordelijk zijn voor de moord op 9 jonge mensen tijdens de protesten en de meer dan 40 demonstranten die hun ogen verloren hebben doordat er gericht op ze geschoten werd met traangasgranaten, en duizenden gewonden, heeft de Turkse regering herhaaldelijk geprobeerd om vreedzame demonstranten, dokters die hen hielpen tijdens de protesten, advocaten, academici en journalisten te criminaliseren.

In februari 2019 hebben Turkse officieren van justitie een aanklacht ingediend met een eis van een verzwaarde levenslange gevangenisstraf plus 2976 jaar voor 16 mensen voor hun rol in het “organiseren en financieren” van de Gezi-protesten. Deze laatste poging van de Turkse autoriteiten om 16 mensen voor de rechter te brengen met een aanklacht zonder bewijsvoering dat alle universele wettelijke normen schendt, is een vergeefse poging om dit briljante en voorbeeldige democratische verzet te besmeuren. Het is een irrationele poging om individuen, politieke partijen, beroepsorganisaties, NGO’s en stedelijke basisplatforms te criminaliseren en zo het zwijgen op te leggen aan individuen die zich zorgen maken over het milieu en de maatschappij. Het is een onaanvaardbare poging om de universele normen op zijn kop te zetten en alle burgers die hun meest fundamentele democratische recht op protest willen gebruiken om hun rechten en gemeengoed te beschermen, te intimideren. 

Wij verwerpen deze pogingen en verklaren dat wij aan de kant van deze zestien mensen staan en de miljoenen mensen die de straat op zijn gegaan om hun meest fundamentele universele rechten te verdedigen, staan. Wij zijn solidair met Taksim Solidarity en alle burgers van Turkije en bewonderen hun moed om de democratie en het leven te verdedigen.

#geziyisavunuyoruz

Het mag dan zomervakantie zijn, toch gaat de gestage terugloop van het aantal sociale huurwoningen in Amsterdam Oud-Zuid gestaag door. Door uitverkoop (meestal aan de hoogst biedende) en liberalisatie (vaak door de woning verkamerd te huur aan te bieden).

Huurdersvereniging Huurders Belang Zuid en Bewonerscommissie Olympia eisen dat dit nu echt stopt. Daarom word er weer actie gevoerd. Elke woning die verkocht of geliberaliseerd wordt is verloren, komt nooit meer terug in de sociale voorraad. De vastgoedcorporaties lijken ook geen beleid te voeren voor behoud van hun bezit in Oud-Zuid. De Key zegt openlijk er van af te willen om zich 100% te kunnen richten op nieuwbouw voor starters (met tijdelijke huurcontracten van vijf jaar). Ymere wil nog 150 woningen verkopen van het Olympia Complex. Onlangs zijn verkocht Marathonweg 9-1 en Theseusstraat 6-1. Ook Alliantie verkoopt: Herculesstraat 70B staat nu te koop voor € 325.000. Rochdale biedt Sportstraat 22-2 te huur aan voor schrik niet € 1500.

Kijken we op de kaart (https://maps.amsterdam.nl/afwc_2019/?LANG=nl), dan is Marathonweg en omgeving een oase van corporatiebezit. Met daar buiten particuliere huur en koopwoningen. Die oase mag níet opgeslokt worden. Dat zou ten koste gaan van de diversiteit. En er is een schreeuwende behoefte: de wachttijd voor een sociale huurwoning is opgelopen tot ver boven de tien jaar.

ACTIE! Vrijdagmiddag 26 juli wordt een manifestatie gehouden op de stoep van de pas een paar dagen geleden verkochte woning: Marathonweg 8-1. Muziek, sprekers, spandoek, protestborden, veel mensen, pers. Actie start om 16.00, sprekers zijn gepland van 17.00 tot 17.30. Einde van deze korte, felle prikactie is tegen 18.00.

De Bond Precaire Woonvormen is solidair. Iedereen wordt opgeroepen om te komen. Maak er gebruik van nu er actie is! Maak er een massale happening van!

• Vrijdag 26 juli 2019 van 16:00 – 18:00
• Marathonweg 8, Amsterdam, Nederland

Deel het Facebook event Prikactie #StopVerkoop Olympia en lees meer op de website van Huurdersbelang Zuid.

Mijn nichtje woont al jaren in Amsterdam, voor studie en werk, maar moet elke paar maanden opnieuw verhuizen. Even tijdelijk een kamertje bij iemand in huis, dan eventjes ergens antikraak in een zelfbouw-koopwoning, dan weer een tijdelijk huurcontract, daarna weer ergens illegaal woningdelen (want eigenaar wil geen vergunning aanvragen maar wél de € 2.000 per maand vangen): ze gaat van tijdelijke plek naar tijdelijke plek. Een voortdurende stress over de woononzekerheid is het gevolg, een veilige en rustige plek die echt nodig is om een leven op te bouwen ontbreekt. De urbane nomade.

Ik keek op Kamernet, een grote website met aanbod van particuliere kamers. Ik schrok van wat ik zag. Ik ben al lang professioneel bezig met huurprijzen, huurrecht, woonproblematiek en allerlei misstanden die door huisjesmelkers worden gemaakt. Nu zag ik op Kamernet een advertentie voor een kamer van 16m2 in Slotermeer te huur voor € 950 per maand. Een kamer van 10m2 in Osdorp staat te huur voor € 700. In Zuidoost staat een kamer te huur voor maar liefst € 1.200, dan krijg je 16m2, en de advertentie meldt verder dat de “keuken mag alleen gebruikt worden voor opwarmen en bewaren van voedsel, niet koken.”

Is dít wat wij onze jongeren bieden? Zelfs voor de kleinste kamertjes aan de randen van de stad betaal je € 700 of € 1.200? Wie kan en wil dat betalen? Wat zegt dit over de woonkansen voor jonge Amsterdammers? Moeten alle jong volwassenen tot hun 30ste thuis blijven wonen? Hoe moet je zelfstandig worden wanneer je geen betaalbare huisvesting kunt vinden? Accepteren we als oudere generatie dat verhuurders zo met onze jongeren omgaan? Of vinden we het wel best allemaal?

Juist deze kwetsbare, jonge en vaak nog armlastige groep van jongeren, starters, arbeidsmigranten en studenten laten we in de kou staan. Onze jongeren moeten voor kleine kamertjes huurprijzen betalen die hoger liggen dan de maandelijkse hypotheeklasten van de gemiddelde huizenbezitter.

Natuurlijk, de corporaties verhuren ook kamers en voor lagere prijzen, en ook in de particuliere sector zijn er wel kamers te huur voor wat minder geld. Er lijkt echter geen enkele rem meer te zijn op de prijzen voor kamerhuur. Dit probleem speelt overigens niet exclusief bij kamerverhuur.

Zowel voor de huur van zelfstandige woningen als voor kamers geldt het Woningwaarderingsstelsel (WWS) ofwel het ‘puntensysteem’. Volgens dit wettelijke stelsel zouden de meeste kamers ongeveer € 300 mogen kosten. Maar, en daar komt de aap uit de mouw: verhuurders hóeven zich helemaal niet aan dit huurprijzenstelsel te houden. Waarom zou een particuliere eigenaar een kamer voor € 300 verhuren als hij vanwege de woningnood, en dat is toch echt niet de verdienste van die eigenaar, ook gewoon € 700 kan vragen?

Ja, de huurder mag naar de Huurcommissie om de huurprijs te laten toetsen aan dit puntenstelsel, en als de huurprijs te hoog is kan deze worden verlaagd. Je bent er als kamerhuurder vervolgens wel zeker van dat je tijdelijke huurcontract niet meer wordt verlengd, en dat de relatie met de verhuurder niet meer goed zal zijn. De huurder, vaak jongeren die net het ouderlijk huis hebben verlaten, moet zelf maar die te hoge huurprijs aanpakken, en als hij dit doet mag hij ook de woede van de verhuurder over zich heen krijgen. Het initiatief hebben we bij de huurder neergelegd, terwijl die al vaak in een afhankelijke positie verkeerd. Tijdelijke huurcontracten zijn de norm geworden bij kamerverhuur, en het betreft vaak jonge mensen, dus is het dan wel zo verstandig om het initiatief bij die huurder neer te leggen?

Waarom gunnen we deze verhuurder een opslag van € 400 per maand, waarom geven we hem dit cadeautje eigenlijk? Een cadeautje met dank aan de woningnood: betaald door een arme student. Het is duidelijk dat het wringt.

Is er dan niets aan te doen? Jawel. Amsterdam doet gelukkig al veel. Natuurlijk helpt het bouwen van meer kamers, en de gemeente heeft de ambitie om de komende jaren 10.500 nieuwe kamers te realiseren bovenop de 10.000 kamers die de afgelopen vier jaar al zijn gebouwd. Bouwen alleen is echter niet voldoende. Het zou goed helpen als we het vrijblijvende karakter van het puntensysteem wettelijk verplicht gaan maken. Dan mag een verhuurder een kamer met een volgens het WWS wettelijk vastgestelde maximale huurprijs van € 300 die kamer niet voor een hoger bedrag verhuren, dat zou dan een strafbaar feit opleveren. Een verhuurder die structureel te hoge huurprijzen vraagt zou vervolgd kunnen worden door het OM. We halen daarmee het initiatief om iets te doen tegen te hoge huren weg bij de individuele huurder en maken de aanpak van woekerhuren een verantwoordelijkheid van de samenleving.

Bij lagere huuropbrengsten worden er waarschijnlijk tijdelijk even iets minder kamers op de markt aangeboden, maar dat komt wel goed. Ik kan me ook voorstellen dat als het WWS verplicht wordt ingevoerd de gemeente zou kunnen bewegen met de grondprijs om nieuwbouw te stimuleren.

Grootste voordeel voor onze jonge generatie stadgenoten is dat ze weer betaalbaar kunnen wonen, en deze maatregel zet tegelijkertijd een rem zet op het prijsopdrijvende effect van alsmaar stijgende huurprijzen. Voor de vele buy-to-let beleggers die woningen opkopen om ze kamersgewijs voor woekerhuren uit te melken wordt het ook minder interessant. Huisjesmelkers krijgen minder voet aan de grond. Minister Ollongren wil een ‘noodknop’ voor te hoge huren in de vrijesector (prima!), maar waarom ondernemen we tegelijkertijd geen actie om onze jongeren te beschermen tegen de grillen van de markt? Beste Minister, zullen we dit gewoon gaan regelen?

Gert Jan Bakker

werkzaam bij Stichting !WOON

DOOR: Kees. Globalinfo.

De campagne van de Berlijnse huisvestingsactivisten om de aanval op hun stad door speculanten en 
commerciële huisvestingsbedrijven te stoppen, heeft inmiddels alom bekendheid gekregen. Begin juni waren leden van Bond Precaire Woonvormen daar op bezoek, om solidariteit te betuigen, en kennis op te doen.

BPW was onder andere in Berlijn om deel te nemen aan de halfjaarlijkse bijeenkomst van de European Action Coalition (for the right to Housing and to the City) waar zo’n 30 organisaties uit heel Europa bij aangesloten zijn. Een van de activiteiten was een solidariteitsbezoek aan huurders van een flat die eigendom is van Deutsche Wohnen, een van de grootste particuliere commerciële woningbedrijven in Duitsland. De bewoners verzetten zich tegen ongewenste renovatie van hun woningen, waarna altijd huurverhoging volgt, en bij weigering ontruiming.

Buiten voor de deur ondertekende BPW en de andere organisaties uit Europa onder luid applaus van de huurders een verklaring van internationale solidariteit met de strijd in Berlijn. Daar wordt momenteel voorbereidingen getroffen voor het houden van een referendum over de vraag of grote woningbedrijven onteigend moeten worden. Naar verwachting, zo wijzen vele enquêtes tot nu toe uit, zal de bevolking van Berlijn instemmen met dit voorstel, waarna het daadwerkelijk bekrachtigd kan worden.

Om het referendum plaats te doen vinden, moest er eerst een wettelijk verplicht aantal handtekeningen ingeleverd worden van 20.000 bewoners van de stad. Op 14 juni werd het resultaat van de overal in de stad opgehaalde handtekeningen bekend gemaakt: ruim 77.000! Hiermee wordt de vraag om woningbedrijven die meer dan 3000 woningen bezitten, te onteigenen, formeel ingediend. Nu is het parlement van Berlijn aan zet. Dat krijgt vier maanden de tijd om wettelijke maatregelen op dit gebied in te stellen. Het referendum zou pas van start gaan, als er in die tijd geen  afdoende maatregelen getroffen zijn. Om dat referendum aan te vragen, moeten vervolgens minstens 170.000 handtekeningen ingezameld en overhandigd worden, wederom in vier maanden tijd. Als dat gelukt is, zou bij het referendum ongeveer 613.000 burgers voor moeten stemmen.

Volgens het voorstel van Deutsche Wohnen & Co Enteignen zouden de onteigende woningen niet vervolgens staatseigendom moeten worden, maar ondergebracht moeten worden in een publiekrechtelijke instelling waar de huurders het voor het zeggen hebben. Over de vergoeding die de onteigende bedrijven zullen krijgen (want het wordt ze niet afgenomen, de bedrijven zullen vergoed worden) wordt een felle discussie in de stad gevoerd. Veel mensen vinden dat de huizenmelkers al genoeg verdiend hebben, en bovendien vaak de woningen voor veel te lage prijzen aangeboden te hebben gekregen. De campagnegroep voor onteigening heeft voorgerekend dat het – anders dan de gebruikelijke spookverhalen van tegenstanders van onteigening – in ieder geval ‘budgetneutraal’ uitgevoerd kan worden.

De mogelijkheid tot onteigening staat in Duitsland (anders dan in Nederland) nadrukkelijk in de grondwet. Ook is een effectief referendum iets dat in Nederland niet bestaat (zelfs de raadgevende variant is hier alweer afgevoerd). Toch is het natuurlijk leerzaam en inspirerend om mee te maken hoe in Berlijn en andere Duitse steden activisten erin slagen om betaalbare woonruimte voor iedereen prominent op de agenda te krijgen en te houden. Het geheim is onder andere dat er actieve netwerken zijn gecreëerd, waar bewoners uit allerlei buurten en van uiteenlopende gebouwen actief bij betrokken zijn. Het netwerk in Berlijn telt zo’n 280 lokale bewonersorganisaties. Tegelijkertijd wordt er niet teruggeschrokken voor directe acties en grote demonstraties. Op de internationale actiedag voor huisvesting in april gingen in Berlijn tienduizenden mensen de straat op (en nog vele duizenden elders in Duitsland en andere Europese steden).

BPW en de andere ‘buitenlandse’ leden van de Europese Actie Coalitie ondertekenden de Berlijnse verklaring demonstratief. Ze/we beloofden daarbij de strijd zoveel mogelijk te steunen en die ook voort te zetten. Pers slot van rekening zitten de grote huizenjongens overal met hun tengels, dus dat heeft ook het voordeel dat we ze overal aan kunnen pakken. We houden u natuurlijk op de hoogte van de ontwikkelingen.

Het stadsbestuur van Berlijn (dat met de zogenaamde Rood-Rood-Groene coalitie veel kneiterlinkser is dan dat in – om maar wat te noemen – Amsterdam) neemt ondertussen ook zelf al maatregelen om de woede over de stijgende woonprijzen wat te temperen. Zo is er nu een maatregel aangekondigd dat de komende vijf jaar (met ingang van januari 2020) de huren niet mogen stijgen, en moeten huurders bij een publieke instantie checken of de huurverhoging die ze daarvoor opgelegd hebben gekregen wel toegestaan is.

In Rotterdam zijn er veel problemen op het gebied van betaalbare woonruimte vinden en houden. Wonen word ook in Rotterdam onzeker en duur. Omdat de BPW in Rotterdam relatief onbekend is en er lokaal ook een aantal mensen actief zijn, leek het ons goed idee om een huurdersspreekuur te houden. Daarnaast zijn we bezig met het opzetten van een lokale afdeling BPW Rotterdam. Heb je zin en tijd om mee te doen? of heb vragen of ideeën omtrent dit onderwerp? Wees dan van harte welkom!

Datum: 6 Mei, Locatie: Gouwstraat 3, Rotterdam.

Planning:
15:00-17:30 Huurdersspreekuur
-Heb je vragen over (tijdelijke)huur, huisuitzettingen of bijv. onredelijke eisen van verhuurders, en wil je weten wat je rechten nu eigenlijk zijn? Tijdens ons huurdersspreekuur kunnen ervaren mensen van BPW je informeren over wat jij kunt doen in zo’n situatie.

18:00-20:00 Introductie BPW Rotterdam
We geven een korte presentatie over de activiteiten die de Bond Precaire Woonvormen heeft ondernomen om woonzekerheid op te eisen. Welke methoden en doelen heeft de BPW en wat kunnen we samen doen om ons te organiseren. Zijn er geïnteresseerden om mee te doen met een lokale afdeling van BPWérs in Rotterdam?

Dit event ‘BPW Rotterdam Huurdersspreekuur en introductie’ is ook aangekondigd en te delen via facebook

Verhuurder Camelot is stout geweest en heeft meer dan €202,50 voor o.a. het verplichte digitale platform ‘My Castle” in rekening gebracht bij huurders. Nu heeft de rechter gezegd, dat is onredelijk en mag helemaal niet.

Gelukkig kan je nu je centjes terugvorderen, ook al zegt Camelot nu plots dat het ‘opstartkosten’ zijn. Dat mag niet. Het grote graaien gaat stoppen. Joepie.

Tel je mee?

Hieronder kan je de standaardbrief vinden die je aan hen kan sturen en deze advocaat kan je helpen mochten ze stout blijven doen en je niet terugbetalen. Duizenden (flex)huurders en antikraakbewoners van Camelot hebben hier per direct recht op. De kosten voor ‘My Castle’ zitten al in de huur verrekend en mogen dus niet tweemaal geteld worden. Jaarlijks verdient het verhuurbedrijf er bijna 200.000 euro mee word geschat. Check ook je servicekosten trouwens. Soms is tellen gewoon heel erg moeilijk voor Camelot.

Gefeliciteerd!

Ook als je niet meer woont via Camelot kan je deze kosten terugclaimen. Help jij Camelot mee bij het telraam?

Lukt het niet om Camelot te helpen met tellen en reageren ze niet binnen 14 dagen op je brief? Dan (of daarvoor) kan je natuurlijk ook lid worden van de BPW dan helpen we je graag een handje mee met tellen. Samen staan we sterker tegen stoute verhuurders die het onderste uit de kan willen halen. Wonen is een recht, geen plek om je zakken te vullen, reken daar maar op.

In Amsterdam kan Stichting !Woon je helpen hiermee. Daarbuiten helpen wij je graag https://www.wooninfo.nl/nieuws/2019/04/mycastle-is-luchtkasteel-huurders-krijgen-geld-van-camelot/

.

.

DE TERUGVORDERBRIEF DIE JE ZELF IN KAN VULLEN.

[STRAAT / HUISNR]

[POSTCODE / WOONPLAATS]

[PLAATS, DATUM]

Camelot Vastgoed Beheer

Postbus 8770

5605 LT EINDHOVEN

Betreft: [ADRES WOONRUIMTE]

Onderwerp: verzoek restitutie kosten betaald bij aanvang overeenkomst

Geachte heer of mevrouw,

Met ingang van [DATUM] ben ik met u een huurovereenkomst aangegaan voor de bovenvermelde woonruimte. Bij aanvang van de huurovereenkomst heb ik u, bovenop de huurprijs, eenmalig kosten moeten betalen ten bedrage van € 202,50 (kosten MyCastle en/of administratiekosten) en € 100,00 (schoonmaakkosten). Ik heb deze kosten op [DATUM] aan u voldaan.

U had mij deze kosten echter niet in rekening mogen brengen. Kosten die u maakt bij het tot stand komen van de huurovereenkomst dienen voor uw eigen rekening te blijven. Ik verwijs in dit verband naar het vonnis van de kantonrechter Amsterdam d.d. 29 maart 2019 (de zaak Ablinger c.s. vs Camelot Beheer B.V.). Dit vonnis is ook op mijn situatie van toepassing.

Ik vorder de betaalde kosten van u terug. Ik verzoek u het bedrag van € 302,50 binnen vijftien dagen na ontvangst van deze brief te voldoen op rekening [REKENINGNUMMER] t.n.v. [NAAM] te [WOONPLAATS].

Met vriendelijke groet,

[HANDTEKENING

[Naam]

(Door ondertekenende groepen en personen, vertaling globalinfo, die donateurs zoekt)

De steeds groter wordende huisvestingsproblemen in Europese steden vormen een belangrijk onderdeel van de algemene EU-crisis. De EU-verdragen garanderen het vrije verkeer van kapitaal (artikelen 26 en 63 VWEU), de vrije concurrentie van ondernemingen (artikel 107 VWEU) en de beperking van overheidsbegrotingen (stabiliteits- en groeipact, Europees begrotingspact (European Fiscal Compact)).

Zonder een sterke sociale tegenhanger beschermen en bevorderen deze grondwettelijke principes het misbruik van eigendom voor de vorming van wereldwijd verhandelde financiële activa.

Huisvesting is echter een basisbehoefte voor iedereen en dus een mensenrecht dat wordt beschermd door het internationale recht. voor zover de behandeling van huizen als financiële activa de betaalbaarheid, toegankelijkheid, huurzekerheid, adequaatheid of bewoonbaarheid bedreigt, zijn de EU-lidstaten moreel en wettelijk verplicht om onroerend goed te reguleren en te socialiseren ten bate van de bewoners. Als het kader van de EU dergelijk sociaal reguleren verbiedt, wordt het een institutionele uitdaging van de mensenrechten. We willen het tegenovergestelde. We willen dat de EU een interne en externe stimulator, promotor en garantsteller wordt voor het recht van ieder persoon op een veilige, fatsoenlijke en betaalbare plek om te wonen.

Veel mensen in Europa hebben het systematische misbruik van land, huizen, infrastructuren en begrotingen moeten doorstaan voor de toename van private winsten, terwijl degenen die het opgenomen hebben voor sociale actie om het recht op huisvesting te beschermen zich in het defensief bevonden. Er zijn echter hoopvolle voorbeelden van succesvolle emancipatorische strijd van burgers voor radicale sociale veranderingen in het huisvestingssysteem. In Berlijn bijvoorbeeld, is een populair grassrootsinitiatief momenteel een referendum aan het starten voor de onteigening van huizen die eigendom zijn van eigenaren die meer dan 3000 appartementen bezitten en voor de socialisatie van hun bezit in democratische publieke initiatieven. Maar deze strijd kan niet worden gewonnen zolang deze gefragmenteerd blijft en alleen wordt gevoerd op lokale en regionale niveaus.

De huisvestingscrisis zal nooit worden overwonnen, tenzij de volgende beleidswijzigingen worden doorgevoerd:

1. 1. Het aannemen van het internationale recht op huisvesting als een fundamentele plicht van alle EU-instellingen, lidstaten en het bedrijfsleven en de concrete uitvoering van dit fundamentele mensenrecht in de vorm van een Europese huisvestingsstrategie.
2. Het toelaten, garanderen en ondersteunen van publiek gereguleerde segmenten van democratische non-profit huisvesting voor brede lagen van de bevolking buiten de EU-concurrentieregels en financiële kapitaalstromen.
3. Een EU-kader dat voorziet in de stimulering en ondersteuning van strikte sociale regulering van op winst gerichte particuliere huizenbezitters, commerciële huren, commerciële grondhandel, hypotheken, transparantie, facilitaire diensten en de gevolgen van het in gebreke blijven van hypotheekverplichtingen.
4. Bescherming, aanmoediging en ondersteuning van de betrokkenheid en organisatie van huurders en andere bewoners voor hun rechten en de benodigde structurele veranderingen in huisvesting, grond en onroerend goed.

Steun de gedecentraliseerde Europese Huisvestingsactiedag “Samen tegen ontruimingen en #Mietenwahnsinn” op 6 april 2019!

Eerste ondertekenaars:

Bond Precaire Woonvormen en Globalinfo (Nederland), MieterInnenverein Witten (Tenant Union Witten, Germany), Habita! (Portugal),  Committee for the Abolition of Illegitimate Debt (CADTM, België), Union Antiauctions Initiative en Stop Auctions (Griekenland)

We werken aan een uitgebreide versie van deze oproep met één pagina met concrete eisen en een pagina uitleg voor elk van de punten 1-4.

Als je deze eerste oproep wilt ondersteunen en wilt deelnemen aan de discussie, voeg dan je handtekening en contactgegevens toe, via de comments op deze pagina of door te reageren naar eu2019 <at> reclaiming-spaces.org

CALL: Socialise Housing across Europe!

By undersigning groups and persons.

The worsening housing problems in European cities are an important part of the general EU crisis. The EU treaties guarantee the free movement of capital (Art. 26 & 63 TFEU), the free competition of undertakings (Art. 107 TFEU) and the restriction of public budgets (Stability and Growth Pact, European Fiscal Compact).

Without a strong social counterpart, these constitutional principles protect and promote the abuse of property for the construction of globally traded financial assets.

Housing, however, is a basic need for everybody and thus a human right that is protected by international law. As far as the treatment of houses as financial assets threatens its affordability, accessibility, security of tenure, adequacy or habitability, the EU-member states are morally and legally obliged to control and socialise property for the benefits of their people. If the framework of the EU prohibits such social regulating, it becomes an institutional challenge to human rights. We want the opposite. We want the EU to become an internal and external stimulator, promoter and guarantor of the right of every person to have a secure, decent and affordable place to live.

For too long many people in Europe have endured the systematic abuse of land, homes, infrastructures and budgets for the increase of private profits, whilst those engaging in social action to protect the right to housing have found themselves on the defensive. There are hopeful examples, however, of successful emancipatory popular struggles for radical social changes in the housing system. In Berlin, for instance, a popular grassroots initiative is currently initiating a referendum for the expropriation of houses owned by landlords who own more than 3,000 apartments and the socialisation of their properties into democratic public entities. But the struggle cannot be won as long as it remains fragmented and only reduced to local and regional levels.

The housing crisis will never be overcome, unless the following policy changes are made:

1. The adoption of the international right to housing as a fundamental duty of all EU institutions, member states and business and the concrete implementation of this basic human right in the form of a European housing strategy.
2. Allowing, guaranteeing and supporting publicly regulated segments of democratic not-for-profit housing for broad strata of the population outside EU competition rules and financial capital flows.
3. An EU-framework that allows, encourages and supports the strict social regulation of profit-oriented private landlords, market rents, land markets, mortgages, transparency, facility services and the consequences of mortgage default.
4. Protecting, encouraging and supporting the engagement and organisation of tenants and other inhabitants for their rights and the needed structural changes in housing, land and real estate.

Support the decentralized European Housing Action Day “Together against displacement and #Mietenwahnsinn” on 6 April 2019!

First signatories:

Bond Precaire Woonvormen and Globalinfo (Netherlands), MieterInnenverein Witten (Tenant Union Witten, Germany), Habita! (Portugal),  Committee for the Abolition of Illegitimate Debt (CADTM, Belgium), Union Antiauctions Initiative and Stop Auctions (Greece)

We are working on an extended version which will include one page with concrete demands and explanations for each of the points 1-4.

If you want to support this initial call and participate in the discussion  please add your signature and contact, by using the comment function or by replying to eu2019<at>reclaiming-spaces.org

Op maandag 15 april 20:00 vindt er een hulpvergadering plaats in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Gezamenlijk zal er bekeken worden hoe wij 62 ongedocumenteerde vluchtelingen in Amsterdam kunnen helpen om hun recht op onderdak op te eisen.

Op 1 april werd deze groep kwetsbare mensen buitengesloten van humanitaire voorzieningen en onderdak. De gemeente wil niet voor noodopvang zorgen. De hulpvergadering wordt georganiseerd door Amsterdam City Rights en Pakhuis de Zwijger. We roepen leden van de BPW op om ook aanwezig te zijn om deze groep mensen die in een extreem precaire situatie verkeren te ondersteunen.

Dit initiatief sluit aan bij het solidariteitsnetwerk dat wij als BPW in Amsterdam hebben opgezet, genaamd Thuisbasis. Wanneer je op straat komt te staan is dat geen individueel probleem maar een maatschappelijk probleem. Samen kunnen we ons woonrecht opeisen en maatschappelijke verandering teweeg brengen! Op de website van Pakhuis de Zwijger is ook een formulier geplaatst waarop je kunt aangeven wat je concreet te bieden hebt voor deze groep.

Lees hier meer: https://dezwijger.nl/programma/recht-op-onderdak-en-zorg