Stop de huurexplosie. Waarom wij strijden voor lagere huren!

Huurders kunnen in 2025 rekenen op een huurverhoging van maximaal 5% in de sociale sector, 7,7% in de middenhuur en 4,1% in de vrije sector. Na de hoogste huurverhoging in 30 jaar in 2024 volgt in 2025 dus alweer een mega huurverhoging! Ook de verwerpelijke inkomensafhankelijke huurverhogingen van € 50 of € 100 worden in stand gehouden. Terwijl onze lonen tientallen jaren laag werden en worden gehouden, is de huur gigantisch gestegen. Het waren de jaren dat van wonen een markt werd gemaakt. Een kwart van de huurders leeft onder de armoedegrens en een ander groot deel komt financieel niet rond, mede als gevolg van de te hoge huur. Zij moeten op basisbehoeften bezuinigen om de woonlasten te kunnen betalen. Met dit beleid houden we de ongelijkheid, bestaansonzekerheid en de wooncrisis in stand. Wij eisen lagere huren!

Huizen voor mensen, niet voor winst!

Huisvesting is een mensenrecht, geen handelswaar. Met het huurverhogingsbeleid geeft de politiek een duidelijk signaal af. Ze verwachten nog steeds dat huurders het oplossen van de wooncrisis, het tekort aan breed toegankelijke volkshuisvesting, het verduurzamen van de woningvoorraad en het oplossen van achterstallig onderhoud en brede schimmel- en vochtproblematiek uit eigen zak betalen via de woningcorporaties. Of dat huurders zich noodgedwongen scheel betalen en veel te duur moeten wonen in de vrije sector of in de middenhuur. Om de wooncrisis te lijf te gaan moet de overheid structureel fors investeren in volkshuisvesting in plaats van de rekening eenzijdig bij de huurders neer te leggen en belastinggeld over te hevelen naar rijke aandeelhouders!

Tijd voor actie! Doe mee met de strijd voor lagere huren en weiger de huurverhoging!

Waarom wij strijden voor lagere huren?

Beleid van oneindige huurverhoging op huurverhoging heeft geleid tot onbetaalbare huren voor grote groepen huurders. Een kwart van de huurders zit financieel klem na het betalen van de huur. Dit betreft meer dan 800.000 mensen!
Huurders worden elk jaar opgezadeld met een (inkomensafhankelijke) huurverhoging, maar blijven achter in woningen met achterstallig onderhoud, gebreken, vocht en schimmel en zien vaak jarenlang geen enkele verbetering van dienstverlening of woongenot, terwijl de huren blijven stijgen.
De huren stijgen harder dan de lonen. Sinds 1993 stegen de huren met 153%. De inflatie steeg in die periode met 108% en de gemiddelde stijging van Cao-lonen bleef steken op 106%! Bedenk daarbij dat veel mensen die huren ook geen vaste of stabiele looninkomsten hebben. Deze situatie is onhoudbaar.
Het percentage van ons inkomen dat we aan wonen betalen (de woonquote) is met 36,3% gemiddeld het hoogst bij huurders en ver boven de Nibud-norm van maximaal 30% per huishouden. Steeds meer mensen zijn uitgesloten van volkshuisvesting en wonen noodgedwongen in de te dure vrije sector. Huurders tussen de 18 en 25 zijn meer dan de helft van hun besteedbaar inkomen kwijt.
Door de huurverhoging te koppelen aan de stijging van de gemiddelde Cao-lonen of inflatie (plus een percentage) blijft structurele lastenverlichting uit en worden de groeiende armoede en ongelijkheid niet aangepakt. Werkende huurders zien elke inkomstenstijging verdwijnen in de zakken van hun verhuurders. Bovendien jaagt de huurverhoging de inflatie op. Hierdoor ontstaat een spiraal van stijgende inflatie en huren.
De rekening van de wooncrisis wordt neergelegd bij de huishoudens die al kwetsbaar zijn gemaakt, terwijl structurele investeringen in volkshuisvesting door de overheid al jarenlang uitblijven. Voor 1980 ging er 2% van het BBP naar wonen en de volkshuisvesting en nu is dat nog maar 0,09%. Hierdoor werd er veel meer breed toegankelijke volkshuisvesting gebouwd en de huren waren veel lager.
De verhuurderheffing, de belasting op gereguleerde huurwoningen, werd per 1 januari 2023 afgeschaft. De woningcorporaties hebben de verhuurderheffing, die hen inmiddels meer dan 13 miljard euro heeft gekost doorberekend in hogere huren. Huurders hebben deze belasting, van bijna 2 maanden van de jaarhuur, opgebracht. Nu de verhuurderheffing is afgeschaft, moeten de huren omlaag.
Terwijl woningcorporaties hun inkomsten herinvesteren in volkshuisvesting, moeten zij wel winstbelasting betalen. Gemiddeld gaat er voor iedere sociale huurwoning bijna een maand huur aan winstbelasting (vennootschapsbelasting) naar de staatskas. Jaarlijks 1,4 miljard. Er wordt dus geld weggehaald bij mensen met de laagste inkomens. Woningcorporaties moeten worden gedemocratiseerd en samen met huurders strijden voor afschaffing hiervan, in plaats van de rekening bij huurders te leggen.
Organisaties zoals Aedes en de Woonbond, die de stem en de belangen van huurders claimen te vertegenwoordigen, faciliteren en legitimeren het verdienmodel en beleid van oneindige huurverhogingen door te streven naar ‘gematigde’ verhoging van de huren met inflatie of daarboven. Zij leggen de rekening bij de huurder, dit terwijl er grote publieke investeringen in volkshuisvesting nodig zijn om de wooncrisis op te lossen.
Door beleidsinzet gericht op inperking van de sociale huur en meer marktwerking in de huursector, zijn huren extreem gestegen. De nieuwbouw wordt veel te veel overgelaten aan roofinvesteerders, grondspeculatie en de markt waardoor er te duur wordt gebouwd.
Huisjesmelkers en institutionele beleggers realiseren enorme rendementen en grote winsten. Ze doen dat naast de jaarlijkse huurverhoging, met (te) hoge aanvangshuren, huurverhogingen bij mutatie, opkoop, speculatie en liberalisering van 100 duizenden(sociale) woningen. De gigantisch gestegen huizenprijzen leiden bovendien via de WOZ-waarde in de huurprijs tot exploderende huren.
Ondanks dat veel huurprijzen boven de maximaal toelaatbare huurprijs zitten wordt hier nauwelijks op gehandhaafd. Huurders die procedures starten voor huurverlaging worden stelselmatig geïntimideerd. Hier wordt amper gehandhaafd en verhuurders maken misbruik van hun huurders. Dit leidt ertoe dat huurders te veel betalen en slecht beschermd worden. 94% van de particuliere huisbazen rekent te veel huur. Dat gaat om gemiddeld 190 euro per maand te veel en in de G4 (Rotterdam, Den Haag, Amsterdam en Utrecht) gaat het zelfs om gemiddeld 400 euro per maand te veel. Dus daarom; onteigen huisjesmelkers en verlaag actief de huren. Naast veel te hoge huren discrimineren, intimideren en chanteren vele huisjesmelkers hun huurders en krijgen huurders onwettige huurcontracten voorgeschoteld.
Woonstrijd is een klassenstrijd. Door de jaarlijkse huurverhogingen bestendigen huisbazen hun machtige positie in de samenleving, beschermd door de overheid. Terwijl wonen een recht moet zijn voor iedereen is het een handelswaar geworden voor de bezittende klasse. Wij willen weer controle over onze levens en huisvesting.
Er gaan jaarlijks miljarden naar de hypotheekrenteaftrek. In 2024 bedraagt de schade ruim 10 miljard. Dit verhoogt de huizenprijzen en de (vermogens)ongelijkheid tussen huurders en kopers. Kopers zijn 90 keer zo rijk als huurders. Ook zijn er plannen om de aftrek voor hogere inkomens weer te vergroten, terwijl dit geld ook gebruikt kan worden voor huurverlaging.
De huurverhoging heeft een zware impact op de bestaanszekerheid en de kwaliteit van leven van huurders en hun gezinnen. Lees hier het Zwartboek uit Den Haag met verhalen van bewoners over wat huurverhogingen voor hen betekenen.
Hoge huur vertaalt zich in verschillende vormen van armoede. Van de groei van het aantal voedselbanken, energie-en verwarmingsarmoede, slecht eten, beperkte vrije tijd, stress, psychische klachten, gezondheidsproblemen, gewongen verhuizingen, onvrijheid en gebrek aan keuzes tot aan noodgedwongen onzeker werken. Huurders moeten vaak kiezen tussen een warm huis of warm eten. De huur en andere vaste lasten is het laatste waar op bespaard kan worden. Hoge huren nemen onze vrijheid en bestaanszekerheid weg.
De overheid doet aan symptoombestrijding. De hogere huren leiden tot grote problemen en armoede onder huurders. Dit wordt gedeeltelijk gerepareerd met hogere toeslagen, maar die toeslagen zijn nodig om het beleid te repareren dat eerder al leidde tot vermindering van de koopkracht. Dit is dus geen oplossing. Via de huurtoeslag worden vastgoedeigenaren gesubsidieerd en worden hun winsten veiliggesteld. Het rondpompen van geld creëert een grotere afhankelijkheid en risico voor bewoners. Niet iedereen heeft toegang tot toeslagen en de toekomstbestendigheid van toeslagen hangt af van politieke keuzes. En na het toeslagenschandaal durft een groot deel van de bevolking geen toeslagen aan te vragen.
Corporaties zijn na de privatisering in de jaren 90 stichtingen geworden die zich zijn gaan gedragen als ondernemingen in plaats van democratische verenigingen die huurders zeggenschap bieden en goede en betaalbare woningen voor brede lagen van de bevolking verzorgen. De huurders betalen hiervoor.
Door gentrificatie en financialisering zijn woningen handelswaar geworden in plaats van een basisrecht dat wordt gewaarborgd door de overheid. De nationale prestatieafspraken bevestigen deze trend van te duur bouwen, het beperken van sociale huur en het beleid van constante huurverhogingen maakt van te duur wonen de norm. De gevolgen zijn dat steden steeds meer een pretpark voor de rijken worden, met alleen voor hen interessante buurten en winkels.

Collectieve strijd voor lagere huren: kom in actie!

Woon je in een sociale huurwoning of onzelfstandige woonruimte (zoals kamers)?

Kun je de huur nu al nauwelijks ophoesten, terwijl je verhuurder ervandoor gaat met een groot deel van je inkomen? Doet je verhuurder al jaren niets aan onderhoud, maar mag je wel elk jaar meer betalen voor verminderd woongenot?

De actiecampagne Wij Weigeren de Huurverhoging strijdt voor lagere huren en huurbevriezing van minstens vijf jaar van alle huren. Aan de hand van een simpel stappenplan gaan huurders de aankomende huurverhoging massaal weigeren. Door collectief de huurverhoging te weigeren en actie te voeren vormen we samen een vuist voor lagere huren, vrijheid en bestaanszekerheid. Laat de overheid de wooncrisis te lijf gaan met structurele investeringen in volkshuisvesting in plaats van de huurders hier eenzijdig mee te belasten!

Meld je nu aan voor de weigeractie van 2025 om de huurverhoging te weigeren aan de hand van ons stappenplan.
De Bond Precaire Woonvormen(BPW) ondersteunt de actiecampagne Wij Weigeren de Huurverhoging. Wij kunnen dit niet zonder jouw steun, solidariteit en (actieve) bijdrage. Wil jij meebouwen aan beweging van onderop en samen strijden voor lagere huren, vrijheid en bestaanszekerheid voor iedereen? Word dan nu lid van de BPW