BOND PRECAIRE WOONVORMEN

wonen is een grondrecht

De kunstenares Vita Soul Wilmering verhaalt voor BPW Amsterdam haar belevenissen en ervaringen als anti-kraakbewoonster in het zich gentificerende Duindorp (Den Haag).

Vrijdag 3 december, 20:30. Ik verlaat mijn nieuwe woning in Duindorp (Den Haag) en wandel nog geen 600 meter naar het strand. De wolken lichten op in het ritme van de vuurtoren en onder het aanzwellende ruisen van de golven klinkt een misthoorn.

Ingetrapte deur

Als ik terug loop van zee, zingen vaderlandse hitjes me tegemoet. Achter een blok huizen danst een groep zwarte pieten en in een portiek hangen een paar jongens. Eenmaal bij mijn huis gekomen, klim ik de trap op en zie tot mijn schrik dat mijn voordeur wagenwijd open staat. Het eerste wat door mijn hoofd schiet is: pakjesavond… Maar dan was het wel een agressieve Sint, die met stalen neuzen of een koevoet mijn voordeur te lijf is gegaan, waardoor alleen de klink nog losjes in de deurpost hangt en de vloer bezaaid is met splinters. Met de deur verbrokkelt ook mijn optimisme, want na een eindeloze huizenzoektocht sta ik alweer op straat.

Nog geen week eerder tekende ik een contract voor de portiekwoning op basis van antikraak. De woning was in slechte staat, maar voor 130 euro per maand, had ik als beginnend kunstenaar met een onzeker inkomen weinig te klagen. Bovendien zorgde de antikraak-organisatie ervoor dat de al eerder ingetrapte deur met daarop een hakenkruis werd gerepareerd en geschilderd. En met een nieuw verflaagje, een dikke plank en een paar goeie schroeven erbij, ging er een week voorbij waarin ik kennis maakte met de buurt.

Duindorp en gentrificatie

De ingetrapte deur was uiteraard niet het eerste incident in Duindorp om nieuwe bewoners uit hun huis te jagen. Opvallend genoeg was er nauwelijks iets gestolen. De volkswijk heeft een grimmige houding ten opzichte van nieuwkomers en staat bekend om rellen, vandalisme en racisme. Mijn ingetrapte deur maakte me behalve boos ook benieuwd naar de achterkant van deze problematiek, die na enig onderzoek meervoudig blijkt en vooral complex als je je verdiept in de Duindorpse geschiedenis. Één ding is in ieder geval duidelijk: woningcorporaties proberen de diversiteit in de buurt te bevorderen door allerlei technieken van gentrificatie toe te passen, maar vergroten daarmee ook de onvrede onder de Duindorpers. Overal wordt gerenoveerd en komen er surfers en zeeliefhebbers met geld bij, maar zijn er steeds minder betaalbare woningen voor de Duindorpers en hun kinderen zelf  

Terwijl de zeewind huilt door de kieren van de versplinterde deur, wacht ik op een reparateur die vanuit Spijkenisse mijn kant uit rijdt om de woning af te sluiten. Hij raadt me aan om alvast mijn waardevolle spullen in te pakken, want zo’n houten plaat houdt niet veel tegen. De antikraak-organisatie kan er pas maandag mee aan de slag. En wat neem je mee als je weet dat er zo weer wordt ingebroken –en wat niet? Uiteindelijk kan ik niet veel anders bedenken dan mijn back-up schijf en de bonnen van mijn bedrijfsuitgaven over 2021.

Tijdelijke huur en inkomensverklaring

De zoektocht naar een woning zet zich voort na die vrijdagavond. Ik verhuis mijn spullen terug en de antikraak-organisatie oppert de mogelijkheid van tijdelijke verhuur, wat iets meer zekerheid biedt dan antikraak. Daarvoor kom ik uiteindelijk niet in aanmerking wanneer blijkt dat op papier mijn verzamelinkomen over 2020 negatief is.

Mijn belastingadviseur vertelt me via de telefoon dat ik als beginnend ondernemer over de eerste 9.000 euro winst geen belasting hoef te betalen door de zogenaamde startersaftrek en zelfstandigenaftrek. Aangezien mijn winst in 2020 net iets lager was dan dat bedrag, eindigt mijn belastbaar inkomen een schijntje onder nul. Dat bedrag staat vervolgens zonder enige toelichting op je inkomensverklaring. En die inkomensverklaring is het enige document waar ze allemaal naar blijven vragen, met de nulgrens als een soort onbegaanbare rode zone. 

De antikraak-organisatie is niet de enige die mij op basis van deze gegevens een woning moet weigeren.In de vrije sector hoef ik ook niet wapperend met mijn inkomensverklaring aan te komen. En zonder ouders met vaste banen, wordt een garantstelling moeilijk. De wachttijden bij sociale huur zijn zo lang, dat ik me als puber al had moeten inschrijven, ware het niet dat dat legaal onmogelijk was. En ga zo maar door

Gereedschap voor gentrificatie

Wederom lijkt de bureaucratie zich tegen de burger te keren. De jonge ondernemer valt overal buiten en als je alles volgens de regels doet, beland je in een patstelling. Parallel aan de toename van flexwerkers en zzp’ers, blijft de liberalisering van de woningmarkt in rap tempo doorgaan

Ondertussen grijp ik iedere mogelijkheid aan die zich voordoet voor een dak boven mijn hoofd, zoals afgelopen twee weken in Duindorp, en word ik schaamteloos ingezet als ‘gereedschap’ voor gentrificatie in een buurt die men zo graag in beweging krijgt. 

In het grauwe licht van de portieklamp, schroeft de Spijkenisser mijn huis dicht. Wie de deur ook ingetrapt heeft, cynisch genoeg lag zijn probleem vermoedelijk gevaarlijk dicht bij het mijne: het gebrek aan (betaalbare) woningen. 

Vrijdag 3 december, 20:30. Ik verlaat mijn nieuwe woning in Duindorp, Den Haagen wandel nog geen 600 meter naar het strand. De wolken lichten op in het ritme van de vuurtoren en onder het aanzwellende ruisen van de golven klinkt een misthoorn.

Steun de strijd voor woonzekerheid!

Recente berichten

BPW Nieuwsbrief

nl_NLNL