Huisuitzetting dreigt voor alleenstaande moeder en haar twee kinderen
Na een periode vol stress en onzekerheid dreigt op 1 mei 2019 dakloosheid voor Jenny(*) en haar twee schoolgaande kinderen (5 en 8). Toch krijgt zij geen woonurgentie van de gemeente. In dit soort gevallen geldt namelijk: eerst de crisisopvang in, dan pas urgentie.

Al jaren tijdelijke oplossingen
Het zou een tijdelijke oplossing zijn. Na een relatiebreuk kon ze het huis van haar benedenbuurman in onderhuur nemen. Ze wist dat het het ‘eigenlijk niet mocht’, maar ‘als iemand je een kans geeft, dan pak je die’. Desondanks schreven zij en de buurman zich netjes in op hun nieuwe adressen. Vier maanden geleden barstte de bom. Ze werd ‘betrapt’ door het fraudeteam van de woningbouwvereniging Eigen Haard. Ze biechtte de hele situatie op en kreeg zes maanden de tijd om een vervangende woning te vinden. Dat zou genoeg moeten zijn, werd gedacht.

Alles geprobeerd
Zoeken in de vrije sector liep al snel stuk; haar inkomen als alleenstaande ouder met een vaste baan als stewardess was te laag om in aanmerking te komen voor ‘middenhuur’. Door de gebruikelijke eisen zijn deze woningen alleen beschikbaar voor inkomens vanaf viermaal de huur. In Amsterdam betekent dit voor een woning van 1000 euro al gauw meer dan 4000 euro netto inkomen per maand. Ook een koopwoning was niet bereikbaar. Voor een sociale huurwoning was haar wachttijd van vier jaar veel te kort. Urgentie krijgen was ook niet mogelijk. Die wordt alleen verleend bij dakloosheid. Niet daarvoor.

Ze heeft een optie voor wederom tijdelijke opvang bij particulieren in Aalsmeer. Maar daar zit een addertje onder het gras. Als ze naar een andere gemeente verhuist verspeelt zij elke kans op een urgentieverklaring. Ook bij vrienden logeren, al is het voor één nacht, zorgt al dat er geen urgentie wordt gegeven. Op dit moment loopt er nog een bezwaar tegen het in tweede instantie afwijzen van haar urgentie.

Crisis
Nu wil Eigen Haard overgaan tot uitzetting, twee maanden voor het einde van het schooljaar. Geheel volgens de regels. Maar wie wordt er beter van als Jenny en haar kinderen in de crisisopvang komen? De gemeenschap is er geld aan kwijt, en er komt geen extra woning vrij. Het gezin heeft immers recht op urgentie.

Net als iedere ouder gunt Jenny haar kinderen stabiliteit. Ze hoopt daarom op een spoedig einde van deze stressvolle situatie. Vooralsnog is dat niet in zicht. Daarom blijft ze in haar woning, tot er een oplossing is.

(*) Volledige naam en contactgegevens zijn bekend bij de BPW